Bonus materiaal bij Flirt: Laura’s dagboek deel 3

Net voordat de Kerstvakantie begint, ontdekt Laura’s echtgenoot Johan dat ze een affaire heeft. Omdat hun zoon Kay thuis Kerst komt vieren, doen ze een paar dagen lang alsof er niets aan de hand is.
Als Kay op vakantie gaat, vertrekt Laura naar haar vriendin Dineke. Het is te confronterend om hele dagen alleen met Johan onder één dak te zijn. Terwijl ze bij haar vriendin verblijft, probeert ze de situatie op een rijtje te krijgen. Haar gedachten schrijft ze op in een dagboek.

Heb je deel 1 of 2 gemist?

Vrijdag – 2

Ik had even een schrijfpauze nodig. Mijn hand begon zo langzamerhand net zo zeer te doen als mijn keel, maar nu kan ik weer…

Na mijn schreeuwpartij liep ik naar huis in het tempo van een bejaarde. Mijn spieren protesteerden nu al en ik wist dat ik dit morgen zou voelen. Mijn mond voelde droog, slikken ging moeizaam en mijn keel deed nog steeds pijn. Precies wat ik verdiende.

Er passeerden scholieren, jongeren die alleen elkaar zagen, breed reden en niet uitweken voor anderen. Muziek kwam vanuit de kratjes die ze op het rekje aan hun stuur hadden liggen. Boomboxen vol herrie.
Het gebonk in mijn hoofd paste zich in het ritme aan, maar ze waren snel verdwenen. De muziek vervloog, mijn hoofd bleef bonken.
Terecht. Ik verdiende niet beter.

Mijn veter ging los, maar ik wilde niet bukken om de veter te strikken. Misschien struikelde ik erover en viel ik, met mijn knieën op het asfalt, mijn handpalmen vol scherpe steentjes.
Dat zou goed zijn.
Een klein beetje pijn als gerechtigheid voor Johan.
Het zou niet eens voldoende zijn.

Het uiteinde van de veter tikte tegen de straat terwijl ik doorliep. Hij was te kort. Ik struikelde er niet over. Zelfs niet toen ik het probeerde. Misschien juist niet omdat ik het probeerde?

‘Gaat het wel mevrouw?’ vroeg een man die zijn hond uitliet.
‘Ja hoor, prima,’ zei ik. Hij keek me even aan en ik knikte en toverde een glimlach op mijn lippen tot hij gerustgesteld leek te zijn.
Kon hij iets aan mijn gezicht zien?

Ik hield mijn ogen op de stoep gericht, verborg me voor andere voorbijgangers, maakte mezelf onzichtbaar.

Terug in het huis van Dineke zag ik in de spiegel de reden dat die man zijn vraag stelde. Mijn ogen stonden diep in hun kassen, mijn huid was bleek met her en der wat rode vlekken, mijn lippen waren kleurloos.
Ik zag er ziek uit.
Beroerd.

Na een lange warme douche voelde ik me iets beter en kroop ik opnieuw met dit schriftje op de bank. Om alles van me af te schrijven.
Zoals ik van me af schreeuwde.

Ik weet niet of het helpt.

Zaterdag

Gek om samen met Dineke boodschappen te doen, door de winkel te lopen en met mensen een praatje te maken. We kwamen twee kinderen van school tegen en natuurlijk moesten ze even met hun juffen praten. Ik liet het vooral aan Dineke over om naar hun vakantie te vragen. Het kostte mij teveel energie.

Toen we terugkwamen ruimde Dineke de boodschappen op, terwijl ik koffie zette. We kropen naast elkaar op de bank en bleven gewoon een tijd zo zitten. Uiteindelijk had de koffie me weer genoeg warmte en energie gegeven om haar te vragen hoe haar dagje bij Maarten was geweest.
‘Je krijgt de groeten,’ zei ze. ‘Hij had het leuk gevonden als je was meegekomen.’
Ik knikte en vroeg hoe het met zijn kinderen ging, luisterde maar met een half oor.

‘Heb je Johan al gesproken?’ vroeg ze vervolgens.
‘Hij belde gisteren, hing heel snel weer op.’
Ik keek haar aan en ik denk dat ze iets in mijn ogen las wat ik zelf niet eens kan benoemen. Ze omhelsde me en fluisterde dat hij tijd nodig had.

De rest van de dag kroop uiterst traag voorbij. Ik voelde me opgesloten en afgesloten van de wereld. Mijn telefoon bleef voor het eerst sinds maanden grotendeels stil. De enige appjes die ik kreeg, waren van Kay en ik deed alsof er niets aan de hand was toen ik ze beantwoordde.

Keer op keer pakte ik het toestel, de gewoonte leek wel ingesleten in mijn lichaam. Mijn hand bewoog al voordat ik er bewust over nadacht, mijn vinger ontgrendelde al voordat ik me afvroeg wat ik eigenlijk ging doen, mijn ogen zagen al voordat ik wist wat ik zocht en mijn schouders zakten al in, voordat de teleurstelling van ontbrekende meldingen tot me doordrong.

En dan schaamde ik me en legde ik het toestel weer weg alsof ik me gebrand had.
Om het enige tijd later opnieuw gedachteloos te pakken.

Ik begrijp mezelf niet.

Morgen is het zondag en Dineke vroeg of ik met haar mee naar de kerk ging. Johan zal daar zijn. Eerst maar zien hoe ik de komende nacht doorkom.

Wil je weten hoe het verder gaat met Laura en Johan?