Bonusmateriaal bij Flirt: Laura’s dagboek deel 1

Net voordat de Kerstvakantie begint, ontdekt Laura’s echtgenoot Johan dat ze een affaire heeft. Omdat hun zoon Kay thuis Kerst komt vieren, doen ze een paar dagen lang alsof er niets aan de hand is.
Als Kay op vakantie gaat, vertrekt Laura naar haar vriendin Dineke. Het is te confronterend om hele dagen alleen met Johan onder één dak te zijn. Terwijl ze bij haar vriendin verblijft, probeert ze de situatie op een rijtje te krijgen. Haar gedachten schrijft ze op in een dagboek.

Donderdag

Een donderdag is net zo goed als iedere andere dag om mijn verhaal van me af te schrijven. Ja toch?

Toen ik 14 werd gaf mijn moeder mij mijn eerste dagboek cadeau. Met slotje zelfs. Ik wist in eerste instantie niet goed wat ik ermee moest, keek haar denk ik niet al te blij aan, maar mijn moeder kende mij blijkbaar beter dan ikzelf.
Algauw was het mijn fijnste gewoonte om dagelijks iets op te schrijven. Ik schold op mijn leraren, verklaarde mijn eeuwige liefde aan mijn geheime liefde en schreef alles op wat ik die dag beleefd had. Die schriftjes heb ik nog. Ze lagen jarenlang in een doos op zolder.
Vergeten.
Bedolven onder een flinke laag stof.

Zo gaat het in het leven. In elk geval in dat van mij. Nadat ik jarenlang niet zonder kon, verdween mijn schrijfbehoefte plotseling. Het laatste schriftje kwam niet vol. Verhuisde naar de stapel die wel vol was gekomen, verdween uit het zicht, uit het hart.

Ik had het te druk met andere dingen. Verliefd, verloofd, getrouwd, kind, werk. Ik had wel wat anders te doen dan schrijven in een dagboek.

Maar nu dan toch. Na al die jaren.
Misschien komt het door het testje dat ik langs zag komen op Facebook: “ontdek aan de hand van je favoriete speelgoed waar je echte talenten liggen”.

Of misschien komt het wel door mijn situatie op dit moment.
Niemand om tegenaan te praten.
Ik voel me eenzaam. Dineke is naar haar tweelingbroer Maarten en zijn gezin. Ze vroeg of ik mee wilde, maar ik bedankte. Ik moet er niet aan denken om daar gezellig te gaan zitten doen, me groot te houden, sociaal te doen…

‘Zal ik anders thuisblijven,’ vroeg ze. ‘Ik kan een andere keer afspreken.’
‘Nee, ben je mal. Ga gewoon en doe ze de groeten van mij.’

Dus nu zit ik alleen in haar huis met niets anders dan pen en papier en de tijd die langzaam wegtikt terwijl mijn gedachten blijven malen rondom alles wat er gebeurd is.

Mijn hoofd zit zo vol dat het zou kunnen barsten. Ik moet opschrijven, moet het ergens kwijt…

.

..

…

Nee. Sorry, ik ben er nog niet aan toe. Vandaag schrijf ik het niet op. Vandaag laat ik in het midden waarom ik eindelijk, na al die jaren, weer in de pen ben geklommen. Kan ik nog even doen alsof. Alsof ik…

Alsof.

Ik stop er maar mee. Dat lijkt me beter.

Donderdag – 2

Ik vond het toch niet helemaal eerlijk richting mezelf om het op te geven. Het duurde een paar uur, maar uiteindelijk heb ik dit schrift toch opnieuw naar me toe getrokken. Ik heb moed verzameld en nagedacht en moed verzameld en nagedacht. Mijn pen gepakt en dit schrift weer open geslagen.

Ja, ik weet het, ik ben aan het uitstellen.

Maar het doet pijn om te beseffen wat ik heb aangericht. En ik denk dat het opschrijven ervan me nog meer met de neus op de feiten zal duwen. Me nog duidelijker zal maken wat ik op het spel heb gezet. Ik kan het maar het beste gewoon doen.

Diep ademhalen, alsof ik onder water ga zwemmen, mijn ogen dichtdoen, de sprong wagen.

Komttie: ik pleegde overspel.

Wat een verschrikkelijk zinnetje.
Stom.
Waar.
Ik schrijf een andere keer wel verder.